Lichamelijke uitdagingen

In 2017 kwam ik in februari in het ziekenhuis terecht. Ik had diabetes type 1, insuline afhankelijk. Ik woog nog maar 45 kg, aangezien mijn lichaam zijn eigen reserves moest aan boren om te overleven. Maar daarnaast kon ik vooral eigenlijk bijna niks meer. Sinds het ziekenhuis kon ik moeilijk ademen, lopen ging op zijn slome slakkies, en dan had ik het gevoel alsof ik een marathon had gelopen. Ik sliep slecht, kon ineens niet meer voor mezelf zorgen. Dit terwijl ik een zelfstandige dame was die de wereld in haar eentje over reisde. De trap op naar mijn slaapkamer daar moest ik een kwartier voor nemen. En dan maar hopen dat ik niks was vergeten van beneden, want daar had ik simpelweg de energie niet voor. Eten koken voor mezelf koste te veel moeite, dus heb ik op blikvoer geleefd. Ik ben een sociale dame en had een groot netwerk. In het begin was er aardig wat hulp. Maar het bleef maar slechter gaan in plaats van beter. Dus ook het sociale netwerk raakte uitgeput. Bij de huisarts was ik kind aan huis, maar moest ik het vaak aankijken, geef het de tijd. Uiteindelijk van huisarts veranderd en toen ‘geëist’ dat ik door artsen in het ziekenhuis verder werd onderzocht. Mijn hartslag bleek gemiddeld in rust 120 te zijn. Ik bleek poly-neuropathie te hebben (door de diabetes is dit een gevolg van schade die kan ontstaan). Mijn middenrif bleek niet goed te functioneren, waardoor ik slecht kon ademen. Ook hoestte ik bijna in elke zin, wanneer ik praatte. Ik had overal pijn, de hele dag door. Het leven was een hel, en voor mij hoefde het allemaal niet meer. Het ziekenhuis heb ik via vele afdelingen leren kennen, ze vonden vaak wel allerlei symptomen via testen, maar een oorzaak werd niet gevonden. Elke keer hetzelfde liedje: je hart functioneert op zich prima, maar er is een externe factor die dit veroorzaakt. Op een gegeven ogenblik hoopte ik gewoon dat ik iets wel had, omdat we dan wisten hoe ik mijn leven kon inrichten. En ik wist waar ik aan toe was. Via een vriendin kwam ik terecht bij een orthomoleculaire therapeut. En dacht zij gelijk aan de ziekte van Lyme. Dat is ook een complexe wereld, van officiële testen, onofficiële testen, verschillende vormen van Lyme die wel en dus ook niet getest worden in NL. Uiteindelijk in Duitsland laten testen en daar kwam een mega hoog percentage uit. Is dit dan waar? Als een reguliere Lyme test die niet uitwijst? Maar dat is maar 1 vorm van Lyme die getest word daarmee, de andere 100 vormen missen ze. Wat is waarheid, wie bepaald dit? Lastig, heel lastig. Ik nam het aan en ben daar een tincturen protocol voor gaan volgen. Gezond eten, volgens een strikt dieet, voedingssuplementen en dus de tincturen om de slimme Lyme aan te vallen. En heel veel afval afvoeren. Maar het belangrijkste voor mij was hierin, ik kon het niet meer zelfstandig doen. Ik had hulp nodig, ik kon niet meer zelfstandig wonen. Ik moest ondersteund worden. Zeer pijnlijk, aangezien dat het parade paardje van ons gezin was. We konden altijd alles zelf rooien, zelf roggelen, zelf fixen. Van jongs af aan was ik zelfstandig, met een alleenstaande moeder die vaak ziek was, kookte ik vaak en verzorgde ik mijn moeder. Mijn zelfstandigheid was van mij. En nu dus niet meer. Uiteindelijk kwam ik bij goede vrienden van mijn moeder terecht in Den Haag. Die hadden de ruimte in hun huis, kende ik al mijn hele leven lang, en wij waren spiritueel verbonden. Heel eng en spannend voor beide partijen. Maar bij mijn moeder thuis kon het echt niet meer. Deze mensen hebben een hart van goud en een prachtig (eerlijk) huwelijk (in mijn ogen). En zo zeiden ze na een ‘ogenblik’ naar elkaar, anders kom je toch bij ons, proberen we het een maand om te zien of het klikt. Continue afstemmend heb ik uiteindelijk 5 maanden daar ingewoond. Ik heb kunnen opladen, het complexe protocol kunnen volgen. En wonder boven wonder ging het eindelijk beter. Ik wilde weer op mezelf wonen en kon ook steeds meer huishoudelijke taken doen. Nu in 2022 woon ik nog steeds in Den Haag. Zelfstandig wonen lukt, maar daar is ook alles mee gezegd. Het is niet duidelijk wat het is geweest of wat het is. Niemand weet de oorzaak en dus de oplossing. Ik moet hiermee leren leven. Dus dat doe ik dan ook, met alle goede en slechte momenten die daarbij horen.