Voorouders uit Nederlands-Indie

Zoals iedereen heb ik een vader en een moeder. Mijn vader is Nederlands en mijn moeder is met haar ouders en zussen vanuit Nederlands- Indië gevlucht naar Nederland. Ze was toen nog heel klein. Mijn opa en oma daarentegen waren volwassenen die als gemengdbloedigen veel hebben meegemaakt. Door het koloniale systeem in Nederlands-Indië, was het Nederlands zijn iets wat banen bracht, mogelijkheden. Het bloed van inlandse voorouders was niet iets om trots op te zijn. Dus dat werd onderdrukt, dat zie ik ook terug in mijn moeder met de uitspraak ‘wij zijn Nederlands’. Loyal aan het koningshuis is de gemeende tendens in de gehele familie die er voor koos om naar Nederland te gaan. Ik als 3de (?) generatie doorbreek het zwijgen. Al blijft aan de andere kant van de lijn stil, als ik er met familie over begin. Toch liet een nicht mij weten dat ik wel degelijk dingen in beweging zet, alleen kunnen ze er nog niet op aanhaken. Dit geeft de burger moed, zal ik maar zeggen. En een mooie herinnering aan dat je nooit weet of moet invullen wat er aan de andere kant gebeurd. We weten het simpelweg niet. Toch voel ik de schreeuw van mijn opa en oma om hun verhaal te vertellen. Puur omdat zij hun verhaal nooit hebben kunnen, durven en mogen delen. Aanpassen was de tendens, dit is goed en kwaadschiks gelukt. Ik ben niet van echt te onderscheiden. Veel witte Nederlandse mensen zien mij als Nederlands, en dat ben ik natuurlijk ook. Maar ik ben ook iemand met een migratie/vlucht achtergrond en de eerste generatie die hier geboren is. Door mijn blanke uiterlijk pas ik in veel culturen. Toch merk ik dat mensen mij toch iets ‘anders’ vinden. Niet echt te benoemen, maar ik beweeg en handel anders. Het is ten dienste van mijn grootouders dat ik hier nu ben in vrijheid en goed ben ingeburgerd. Ik ben hun daar zeer dankbaar voor. En tegelijk mis ik wortels, roots, die niet hier liggen maar daar. Een fundament wat weg is, waar niet over gesproken is en wat er niet mag zijn. “Want we zijn nu in Nederland”, en daarmee is de kous af. Wat is geweest, is geweest, wees in het hier en nu. Eigenlijk heel mindfull, heel Eckhart Tolle. Maar ja het wegduwen van pijn en trauma, het willen vergeten is natuurlijk vooral een manier om te overleven. Want er is zoveel gebeurd, zoveel gezien, zoveel gevoeld, zoveel onderdrukt, zoveel niet gezegd. En tegelijk hadden mijn voorouders ook voordeel uit het gemengdbloedig zijn, ze waren ideale spelers voor het koloniale Nederlandse beleid, wellicht onmisbare spelers. Spelers tussen de lokale, tot slaaf gemaakte bevolking en Nederlandse heersers in. Oftwel gemengdbloedigen waren een ingang om het Nederlandse koloniale systeem in stand te houden of zelfs te implementeren en uit te voeren. Dus ze kregen posities die de inlandse bevolking nooit zouden krijgen en aan de andere kant zouden de gemengdbloedigen ook geen hoge positie’s krijgen die alleen voor ‘pure’ Nederlandse bevolking bedoeld was. Dus ja er was ook voordeel, want ze hadden het lang niet zo slecht als de tot slaaf gemaakte inlandse bevolking. Mijn voorouders konden ambtenaren posities bekleding, mits ze konden aantonen dat ze een Europese opvoeding hadden genoten.
Dit ging vaak via een Nederlandse weeshuis of erkenning van voorouders of zelfs met verlof gaan om in Nederland te bevallen en daar een stempel te halen. Het is een complex verhaal waar ik nog midden in zit. Hoe zit het dan precies?, wat was de positie van mijn voorouders?, de context van de geschiedenis, de rol van hen in de geschiedenis. Ik hoop het verhaal van mijn voorouders te kunnen vertellen en bij te dragen aan de stilte doorbreken van het Indisch zwijgen. Maar ook om bij te dragen aan verschillende perspectieven en de onvertelde verhalen die nu missen in de geschiedenisboeken. Zodat we een nieuwe wereld creëren waarin alle perspectieven een plaats hebben, want iedereen verdient het om gezien, gehoord en geliefd te worden. Ik hoop hiermee ook destructieve patronen te doorbreken, wonden en trauma’s te kunnen aankijken en helen. Mocht het ook iets van herkenning geven in jouw reis op aarde, jouw reis als mens, jouw reis in helen van je wonden, dan is dat nog een extra geschenk en nodig ik je uit dat te delen als dat goed voelt.